Om een vrijwilliger van de maand juni 2025 te zoeken was eigenlijk niet lastig. Het is immers de maand waarin Richard Lansink - na zich jarenlang voor onze voetbalvereniging W.I.K. te hebben ingezet - is teruggetreden uit het W.I.K.-bestuur en als algemeen voorzitter van onze club zijn taken aan onze nieuwe voorzitter Jeffrey den Heyer heeft overgedragen. Hierbij een artikel dat in 2020 in het W.I.K.-smoelenboek is gepubliceerd.

Als je als auteur van een smoelenboek alles op een rijtje zet en ruim 140 namen op papier hebt is het logisch om als eerste de voorzitter van W.I.K. te beschrijven en in dit geval hebben we het over Richard Lansink die reeds vanaf 2004 de W.I.K.-voorzittershamer in handen heeft en daarvoor vanaf 1989 de rol van (wedstrijd)secretaris heeft ingevuld. 

Lansink speelde als pupil en junior in de jeugd van Vredenburch en heeft zich aldaar als keeper ontwikkeld. Halverwege de jaren tachtig verhuisde hij naar W.I.K. om vervolgens snel zijn rentree in de W.I.K.-selectie te maken en na twee jaar tot het W.I.K.-bestuur toe te treden. Voor een buitenstaander is het toetreden tot het bestuur wellicht wat snel verlopen, echter bij W.I.K. was het in die jaren qua vrijwilligers bepaald geen vetpot - onze huidige voorzitter was toentertijd al bereid om de armen uit de mouwen te steken en in de vereniging te investeren. Na een open jeugd dag in 1987 werd Lansink trainer/coach van diverse jeugdelftallen waarna het eerste jeugdkampioenschap in 1989 werd behaald. In die periode keepte Lansink reeds in W.I.K. 2 en dit heeft hij vele jaren volgehouden. In de ochtend keepen in het tweede elftal om vervolgens als een speer achter het eerste elftal aan te reizen om daar als wissel plaats te nemen. In de jaren negentig volgden nog periodes waarin de man met de enorme armen en handen het eerste elftal vertegenwoordigde, echter de concurrentie was groot. Je moet het maar opbrengen om jaar in jaar uit in de schaduw van grote W.I.K.-keepers te staan, terwijl je dat zelf ook bent. Over die positie heeft Lansink zich nimmer negatief uitgelaten, integendeel vanaf een bepaald moment heeft hij de rol van assistent scheidsrechter op zich genomen en ook dit heeft hij oneindig lang volgehouden. In 2002 was het deze super vrijwilliger die het W.I.K.-meisjesvoetbal heeft gereactiveerd (begin jaren negentig was er reeds kortstondig een meisjesteam) - zonder dat velen het beseffen is hier de basis gelegd voor het jaren later tot W.I.K. toetreden van twee elftallen van GSC/ESDO (Paraat). In die eerste jaren van het meisjesvoetbal speelde namelijk de dochter van Paraat keeper Albert Kanters bij de W.I.K.-meiden en aangezien pa Kanters het destijds op zaterdagen enorm naar zijn zin had bij W.I.K. heeft hij zijn voetbalmaten, in 2009, weten te enthousiasmeren om naar W.I.K. over te stappen. Dit heeft de vereniging bepaald geen windeieren gelegd. Inmiddels bleef het bij Lansink niet alleen bij bestuurslid en coach van het meidenteam. Integendeel, barwerkzaamheden, schoonmaakactiviteiten, organisator van klaverjaswedstrijden bij W.I.K, clubscheidsrechter en nog veel meer. Teveel om te beschrijven. 

Als wedstrijdsecretaris had hij zijn draai gevonden, echter nadat voorzitter Ben de Koster stopte en er in eerste instantie geen vrijwillige kandidaten waren om deze belangrijke rol over te nemen was het Richard Lansink die de zware functie, met alle verantwoordelijkheden die daar bij komen kijken, op zich heeft genomen. Bepaald geen te onderschatten taak die Lansink volop energie tot op heden heeft uitgevoerd. Het valt niet altijd mee, echter elke vrijwilliger of sportbeoefenaar heeft zo zijn pieken en dalen. Het kampioenschap met W.I.K. 2 en de promotie met W.I.K. 1 in 1988 betreft één van de eerste sportieve hoogtepunten en wat te zeggen van de promotie van W.I.K. 1 naar de 3^e klasse KNVB in 1998. Niet te vergeten de kampioenschappen met het vriendenteam waarin Lansink op een gegeven moment in de spits is gaan voetballen. Met zijn lengte en enorme voeten was hij als afmaker redelijk succesvol en zelfs in een kampioenswedstrijd tegen Quick 10 wist hij twee keer het net te vinden. Hoogtepunten als bestuurslid zijn er zeker. Neem bijvoorbeeld het Pink Ribbon evenement in oktober 2013. De promotie van W.I.K. 1 in juni 2014, dit na een veelheid aan zenuwslopende straffenschoppen, zijn benoeming tot lid van verdienste, erelid en de promotie van W.I.K. 1 in 2017. Lansink opent al jarenlang het clubhuis op zondagochtenden, dinsdag- en donderdagavonden. Zet dan op zijn gemak een bakkie en is vanaf dat moment veelal het aanspreekpunt voor mensen met vragen e.d. Op dinsdagavonden werd er vanaf 20.00 uur door de vaste kaartclub fanatiek het zo mooie klaverjasspel gespeeld en aan het eind van het seizoen wordt de persoon met de meeste punten gehuldigd en in de bloemetjes gezet- is helaas tijdens het seizoen 2024/2025 gestopt. Lansink heeft deze prijs één keer weten te bemachtigen. De mooiste prijs betreft misschien wel de KNVB gouden speld die Richard in 2008 tijdens zijn 25-jarig jubileum mocht ontvangen! Dit festijn werd destijds gecombineerd met zijn benoeming tot lid van verdienste. Sinds jaar en dag gaat Lansink mee op het jaarlijkse W.I.K.-trainingskamp, eerst als selectiespeler en later als bestuurslid van dienst. Nog voordat deze trainingskampen werden georganiseerd reisde hij met vele andere Wikkers af naar Oeteldonk om aldaar het carnaval te vieren en te beleven. Een traditie die tot op de dag van vandaag is/wordt voortgezet. Kortom, Richard Lansink heeft ruim veertig jaar voor W.I.K. de benen uit het lijf gelopen - het honderdjatig bestaan in 2019 als trotse voorzitter mogen meemaken en zich in goede en slechte W.I.K.-tijden weten te manifesteren - een super vrijwilliger dus.

Hoe raar kan het lopen. Je zoontje wil op voetbal en via een vriendje op school wordt de keuze gemaakt. We gaan voetballen bij W.I.K. Uiteraard gaat moeder Jacqueline Neijts dan mee en vanaf de eerste dag gaf de voetbalvereniging W.I.K. haar een warm gevoel. Na drie jaar koos zoonlief voor een andere hobby en dan is het veelal zo dat moeder ook niet meer bij de betreffende vereniging komt. Echter de uitzondering bevestigd de regel. Jacqueline bleef bij W.I.K. en draait er nu gedurende circa 20 jaar bardiensten. Één keer in de twee weken op zondag en elk weekend op zaterdag achter de bar - de frequentie wisselt hier en daar. Op zondagen vangen de wedstrijden veelal om 10.00 uur aan en dan ben je als kantinemedewerkster toch al rondom 08.30 uur binnen. Immers de vroege voetbalvogels willen voor hun wedstrijd onder het genot van een kopje koffie de komende wedstrijdopstelling doornemen en nemen daar bij voorkeur de tijd voor. De eerste wedstrijd op zaterdag vangt veelal aan om 08.30 uur. Dan moet een barvrijwilliger wel erg vroeg uit de veren om bijtijds in het clubhuis te verschijnen. Als je daar dan bij optelt dat er op W.I.K-feesten en partijen alsmede toernooien ook nog eens bardiensten worden gedraaid, dan kun je niet anders concluderen dat Jacqueline Neijts tot de topvrijwilligers van de voetbalvereniging W.I.K. behoort. Chapeau.

 

 

Op de een of andere manier geven bepaalde verenigingen het warme gevoel alsof je met de familie een feest in een klein zaaltje viert. Ongeveer 20 jaar geleden werd Stanley Schmidt lid van de voetbalvereniging W.I.K. Dat moeder Wil Schmidt bij het kennismaken en inschrijven aanwezig was is vanzelfsprekend. Dat zij daarna de vereniging tot op heden niet meer heeft losgelaten is niet iets wat voor alle ouders van voetballende spelers vanzelfsprekend is. Voor Wil dus wel. Niet lang na inschrijving is destijds aan Wil verzocht of zij het team van barmedewerk(st)ers wilde uitbreiden en zo geschiedde. Samen met vier andere W.I.K.-dames is Wil veelal op zaterdagen, zondagen en feestavonden achter de bar gestationeerd. Inmiddels gedurende bijna twee decennia en dat is toch wel een enorme prestatie.

 

Nu in mei en juni 2025 verzorgen beide dames hun laatste bardiensten - zij hebben namelijk besloten om aan het eind van dit seizoen de stoppen met het vrijwilligerswerk achter de bar. Jaar in jaar uit zorgen voor een hapje en een drankje - beide dames hebben zich werkelijk de benen uit het lijf gelopen - goed voor onze eregalerij als vrijwilliger van de maand!

 

 

 

Er zijn van die vrijwilligers die nauwelijks opvallen, echter ondertussen op de achtergrond een enorme hoeveelheid werk verzetten. Noem het de stille krachten binnen het verenigingsleven. Michel Groen, sinds halverwege de jaren negentig lid van W.I.K., is vanaf zijn binnenkomst bij de club als vrijwilliger opgestaan en er niet meer mee gestopt. Een begenadigd verdediger, met een flying tackle waar Theo Laseroms jaloers op zou zijn geweest, die vanuit de jeugd zijn opwachting in het derde elftal van W.I.K. maakte en na het seizoen 1995/1996 het kampioenschap met zijn voetbalmaten mocht vieren. Groen wordt geroemd om zijn bescheidenheid zowel binnen als buiten het veld. In het veld als een tijger de bal veroveren en inleveren is een kwaliteit die doorgaans wordt onderschat, buiten het veld zaken regelen zonder dat bekend is wie de klus heeft geklaard. Het wordt dus tijd dat zaken worden benoemd. Jarenlang teammanager binnen de W.I.K.-selectie, het regelen van selectiesponsors, de organisatie van sponsoravonden, professioneel georganiseerde dartavonden, participatie inzake de verbouwing van de WI.K.-keuken, participant in de honderdjarig jubileumcommissie, organiseren van W.I.K.-trainingskampen, organsiseren van sponsors en muziek voor het jaarlijkse veteranentoernooi - vanaf 2019 lid van de evenementen/feest commissie. Deze commissie organiseert jaarlijks minimaal drie of vier feestavonden met muziek waar Groen een belangrijke rol in heeft. Onlangs, voorafgaande aan het april-feest, waren meerdere leden van de commissie al in de ochtend bezig om het clubhuis aan te kleden. Het is dus niet even een zangertje en barpersoneel regelen! En dan hebben nog niet eens over de nazorg. Een belangrijke bijdrage, van de rechtsbenige voetballer, levert hij jaarlijks aan de organisatie van het W.I.K.-veteranentoernooi dat, naarmate de jaren vorderen, een steeds kwaliteitsrijker karakter krijgt. Niet alleen vanwege het aantal deelnemende 32plus elftallen, maar ook vanwege de enorme infrastructuur die buiten wordt opgebouwd. E.e.a. heeft geresulteerd in een veteranenfestijn die zijn weerga niet kent. Voorafgaande en tijdens het veteranentoernooi van juni 2018 werd door Groen, samen met Wim Roos, een speciale actie opgezet waarover in Den Haag en Scheveningen nog lang is nagepraat. Vele zangers gaven gratis acte de préséance op het zogenaamde BOBO veteranentoernooi met als doel gezamenlijk een bedrag voor ongeluksvogel BOBO in te zamelen. En dit is gelukt! We hebben het hier dus niet over de eerste de beste die dit alles niet had gekund zonder de steun van Tonia Simonis zijn echtgenote die jarenlang achter de W.I.K.-bar haar steentje heeft bijgedragen en op W.I.K.-feesten en partijen met regelmaat de microfoon in handen heeft genomen om haar Blue Bayou song ten gehore te brengen om vervolgens op tafel een soort van vreugdedans te presenteren. Dit laatste zeker ten tijde van een geslaagd W.I.K.-feest waar deze voormalig voetbalster van het damesteam van Juventas als lid van de evenementencommissie haar steentje bijdraagt. Hoe goed kwam het uit dat Tonia in 2018 de bij W.I.K. georganiseerde reanimatietrainingen heeft gevolgd. Dat kwam heel goed, zeker omdat zij tijdens een wedstrijd van de W.I.K.-veteranen ooit de keeper van de tegenpartij, met positief resultaat, heeft helpen reanimeren. Hoe anders had het wellicht kunnen lopen als Michel, in navolging van vader John Groen, niet van voetbalvereniging Triomph naar W.I.K. was overgestapt. W.I.K. is er blij mee. Tijdens het veteranentoernooi in juni 2019 had hij het ook maar weer ‘even’ geregeld dat een enorme groep aan oud Triomph spelers zich verzamelden om in een reünie achtige sfeer aan het toernooi deel te nemen. Dat Michel tussen neus en lippen door ook nog speciale Triomph reünie shirts had geregeld maakte het festijn voor de W.I.K.-VE3-speler, die op jonge leeftijd ook nog in de jeugd van ADO heeft gespeeld, extra speciaal. Kortom, een (niet te onderschatten) superman voor W.I.K. die heeft besloten aan het eind van het seizoen 2024/2025 zijn voetbalschoenen definitief aan de wilgen te hangen. Tijdens dit seizoen wilde hij feitelijk al stoppen en was hij elftalleider van ons laagste veteranenelftal - echter naarmate het seizoen vorderde heeft hij vanwege een matige opkomst zijn voetbalschoenen toch maar weer aangetrokken - in juni 2025 zal dit naar alle waarschijnlijkheid voor de laatste keer zijn. Of zal wellicht voor hem nog een afscheidswedstrijd worden georganiseerd - de tijd zal het leren.
 

Als je bepaalde W.I.K.-veteranen de dansvloer ziet betreden is het altijd maar de vraag of de beentjes nog soepel zijn of dat er vanuit het versleten heupgewricht vrijwel geen beweging noch souplesse naar de benen kan worden overgebracht. Bij oud-Paraat speler en trouw aanhanger van de Paraat oudjes (W.I.K.-veteranen), Piet Leget, tevens sinds jaar en dag behorend bij het meubilair betreffende het elftal van Peter van Kesteren, zijn de beentjes nog soepel. Voor de goedlachse Piet reden te meer om met arendsogen het W.I.K.-clubhuis af te zoeken naar vrouwen die met hem graag over de dansvloer zouden willen excelleren. Of zijn bewegelijkheid te danken is aan het vroegtijdig stoppen als Paraat-selectiespeler of dat het gewoonweg in zijn DNA is ingebakken, dansen kan deze lange, redelijk slanke persoonlijkheid. Ooit begonnen in de B-junioren van Paraat, vervolgens speler van de A-jeugd en na een jaar selectie in vriendenelftallen van de rood/zwarten aan de Buurtweg gaan spelen. Altijd in voor een vriendelijke groet, een aangenaam gesprek en nooit te beroerd om van de kleedkamer naar het clubhuis en weer terug te lopen om een drankje voor de dorstige spelers te bestellen en weer in het kleedlokaal af te leveren. Vanaf het moment dat Piet in 2009 met het voormalige Paraat-gezelschap naar W.I.K. overstapte is hij een graag geziene gast. Een aantal jaren terug is hij o.a. samen met zijn maatje Harry de Wolf begonnen aan het elke week schoonmaken van de kleedkamers en alles wat hierbij komt kijken. Hij heeft hierbij een schoonmaak-imago opgebouwd waarop de eerste de beste schoonmaakgoeroe jaloers op zou kunnen zijn. Als je toch ziet hoe systematisch de kleedkamers elke week weer - zonder gezeur - worden schoongemaakt dan mogen wij als W.I.K.-mensen daarvoor absoluut een diepe buiging maken. Dat periodiek de voegen tussen de douchtegels een speciale behandeling met een daartoe bestemd borsteltje krijgen is bijna opzienbarend. Piet flikt het gewoon - spik en span schone kleedkamers gegarandeerd.