Afgelopen zaterdag - 25 oktober 2025 - zijn Wim Roos en Michel Groen tijdens een voor hen georganiseerde afscheidswedstrijd als vanzelfsprekend in de bloemetjes gezet. Ver in de tweede helft van deze erewedstrijd ontvingen zij een geweldig ere-bord met cassette, een dinner for two uitnodiging om ergens in Scheveningen te gaan dineren en uiteraard een prachtige bos bloemen. Al rondom 15.00 uur arriveerden een veelheid aan W.I.K.-matadoren die ergens in de prehistorie ooit jarenlang deel uitmaakten van de WI.K.-selectie of het derde elftal dat na het seizoen 1995/1996 het kampioenschap mocht vieren. Ook scheidsrechter Freek Brant gaf acte de preseance. Dat zelfs Koert Sander op tijd aanwezig was werd onderwerp van gesprek. Deze gigantische linksbuiten van weleer had in vroegere tijden nog wel eens de hardnekkige tekortkoming om 1 minuut voor aanvang van zijn competitiewedstrijd aan te komen wandelen - vandaag was hij dus ruimschoots op tijd. Het was dus een feest der herkenning met een leuke wedstrijd en een perfecte derde helft. Dat de afscheid nemende Michel Groen twee keer wist te scoren was minimaal opvallend - door outsiders werd dan ook de vraag gesteld of al die trainers het al die jaren verkeerd hadden gezien om hem slechts sporadisch in het eerste elftal te laten optreden. Alles was eigenlijk goed georganiseerd, onze Frank Vrijmoed sr benoemde in de korte afscheidsrede de veelzijdigheid van W.I.K. duizendpoten Wim en Michel - dat Frank één van de organisatoren was en hij twee fraai gegraveerde schalen overhandigde was best wel een emotioneel moment. Wat hebben wij gisteren ook gelachen. Al in de eerste minuut dacht linksbuiten Martin de score te kunnen openen - ik weet niet wat er exact gebeurde - hij maakte in ieder geval een beweging waarin hij zijn poging te bal in het doel te schieten zonder dat hij de bal raakte tegen het canvas aanpletterde en de man van de pass richting Martin - Stef dus - dacht dat wellicht teveel effect aan de pass had meegegeven. Dat leidsman - de heer Brant - deze doelpoging met geel wist te waarderen was gewoon terecht. Deze aanslag op ons kunstgrasveld zal komende week de nodige kopzorgen bij de afdeling sportverhuur van de gemeente Den Haag opleveren - daar kunt u van op aan. En dan nog een moment in de tweede helft waarin Theo Wijsman om onverklaarbare redenen naar een bal dook die helemaal nooit bij hem in de buurt is aangekomen. Dat hij na deze sportieve schuifduik een tijdje nodig had om op te staan is op zich niet zo vreemd. De wijze waarop hij het kunstgras dacht te kunnen kussen had veel weg van een slapstick waarin Haurel en Lardy de nodige schade wensten aan te richten. Heren in de derde helft hebben wij een flink drankje naar binnen gewerkt - wat dacht u van de heerlijk verse vis, geweldig gewoon. Het was super - lekker ouderwets sfeertje dus.
